Rzeżączka należy do najczęściej występujących chorób wenerycznych, a za jej rozwój odpowiadają gonokoki zwane dwoinkami Neissera. Z reguły bytują one w wilgotnych okolicach ciała, takich jak drogi moczowo-płciowe, jam ustna czy odbytnica. Rzeżączka jest chorobą bardzo niebezpieczną, ponieważ może upośledzać pracę wielu narządów wewnętrznych i wywoływać szereg powikłań. Schorzenie to najczęściej rozwija się w narządach rodnych i cewce moczowej, jednak gonokoki łatwo przenikają do krwioobiegu, wędrują razem z krwią do wielu narządów i wywołują stany zapalne.
Zakażenie rzeżączką
Rzeżączka w ok. 10 proc przypadków ma przebieg bezobjawowy, a po przejściu w stan przewlekły symptomy dodatkowo się zmniejszają. Z tego względu zarażona osoba często nie jest nawet świadoma, że zachorowała. Infekcja może dawać różne objawy, zależnie od płci, wieku, stanu zdrowia czy odporności. Początkowe symptomy bywają niejednoznaczne, a przez to mylące. Objawy czasem występują zaledwie kilka dni po stosunku odbytym z nosicielem bakterii, a nierzadko dużo później. W obu przypadkach bardzo duże znaczenie ma jak najwcześniejszy kontakt z lekarzem. Dla wielu kobiet praktycznym rozwiązaniem będzie porada ginekologiczna online, która odbywa się zdalnie i zapewnia odpowiednią dyskrecję.
Objawy rzeżączki
Z reguły rzeżączka wcześniej daje o sobie znać mężczyznom, u których pierwotnym miejscem zakażenia jest cewka moczowa. W przebiegu choroby występuje z niej obfity, ropny wyciek oraz pieczenie i ból w czasie dodawania moczu. W przypadku braku leczenia, rzeżączka rozwija się w stan przewlekły. Pacjentom grożą wówczas liczne powikłania, takie jak zapalenie pęcherzyków nasiennych, gruczołu krokowego i najądrza. U kobiet pojawiają się ropne upławy, czemu towarzyszy uczucie pieczenia w trakcie oddawania moczu. Objawy te stopniowo się zmniejszają, a sam proces zapalny ulega rozprzestrzenieniu do trzonu macicy, jajników, jajowodów i otrzewnej. W rezultacie dochodzi do zaburzeń cyklu miesiączkowego, a także powstawania blizn i zrostów zamykających światło jajowodów oraz wywołujących bezpłodność. W przypadku przedostania się dwoinek Neissera do krwioobiegu, występuje duże ryzyko zapalenia stawów, opon mózgowych, pęcherzyka moczowego, okostnej i innych narządów.
Leczenie rzeżączki
W leczeniu rzeżączki kluczowe jest przede wszystkim właściwe rozpoznanie. Badanie opiera się na pobraniu wymazu z pochwy, cewki moczowej, odbytu, gardła lub szyjki macicy, celem stwierdzenia obecności bakterii Neisseria gonorrhoeae. Takie testy wymagają skierowania, na którego uzyskanie pozwala zdalna konsultacja ginekologiczna online. Leczenie opiera się głównie na przyjmowaniu antybiotyków. Leki powinny być stosowane również przez partnera lub partnerkę, z którymi choroba osoba utrzymuje lub utrzymywała kontakty seksualne. Na niezbędne środki potrzebna jest zwykle recepta od ginekologa. Leczenie domowymi sposobami nie jest zalecane, ponieważ grozi doprowadzeniem do zakażenia przewlekłego oraz groźnych powikłań. W przypadku szczepów gonokoków odpornych na penicylinę i
cefalosporyny, z reguły stosuje się doksycyklinę. Na takie leki może zostać wystawiona recepta online, którą ginekolog przesyła po odbyciu e-konsultacji. Po każdej kuracji należy przejść badania kontrolne bakterioskopowe lub posiewowe, celem oceny skuteczności leczenia.
Zapobieganie rzeżączce
Aby zapobiegać rzeżące, należy przede wszystkim mieć świadomość zagrożeń związanych z tym schorzeniem. Przed zarażeniem skutecznie chroni stosowanie się do różnych zasad. Dotyczy to przede wszystkim unikania przygodnych kontaktów seksualnych, a w przypadku braku stałego partnera korzystania z prezerwatyw oraz innych środków antykoncepcyjnych. Należy też unikać siadania na desce klozetowej w nieznanych miejscach czy toaletach publicznych, korzystania ze wspólnych gąbek, ręczników i innych środków higieny osobistej oraz pożyczania i używania cudzej bielizny, pościeli i kostiumów kąpielowych. W przypadku zachorowania, należy o tym fakcie powiadomić wszystkich obecnych i byłych partnerów seksualnych.
